Ervaring met een papegaai 1 Door: Yvonne van Bladel We kochten Frekie toen we al vanalles over papegaaien en hun behoeften hadden gelezen en gevraagd en dachten dat we het wel aan zouden kunnen. We houden erg van dieren en zagen geen problemen. Ik werk niet dus ik zou de hele dag thuis zijn en de vogel veel aandacht kunnen geven. 's Avonds mocht ie uit zijn (grote) kooi in de woonkamer en dan ging ik -op de bank voor de tv- met hem spelen. Ik ging er vanuit dat er geen verandering in deze omstandigheden zou komen. We kregen hem als baby-papegaai en hij groeide heel goed en gezond op. Ging ook al heel snel goed praten (daar staan Grijze Roodstaarten om bekend). Na verloop van tijd kreeg Frekie een hekel aan Hans. Dat werd zo erg dat hij echt naar Hans toe ging om hem aan te vallen. Met bloedige gevolgen. Hans vond Freek toen al niet leuk meer. Het ging niet goed met mij en ik moest toen ineens vijf dagen per week naar een dagkliniek. Mijn hele schema, waarvan ik verwacht had dat het wel zo zou blijven, kwam overhoop te liggen. Minder tijd voor de honden, minder tijd voor Frekie. Want ja, als ik dan 's avonds thuis was moesten er ook andere dingen worden gedaan als alleen maar tv kijken en spelen met Frekie. Frekie ging zich toen ook agressief opstellen naar mij toe, als ik hem 's avonds in zijn kooi terugzette. Die beesten kunnen bijten!!! Het ergste was dat hij begon zich te plukken. Daar hadden we veel over gelezen en ik schrok er zó van. Dacht dat dit het begin van het einde van het mooie leven van onze Freek zou zijn. We hebben hem terugverkocht aan de kweker waar hij vandaan kwam. In de hoop dat die een baasje kon vinden die beter voor Freek kon zorgen. Want ik zou de komende tijd nog steeds overdag niet thuis zijn. Ik kon het gewoon niet aan om hem weg te zien kwijnen. De kweker nam hem terug, maar hij was al naar iedereen toe vals. Ik was de enige die hem nog kon aanraken. Ik gaf hem ten afscheid nog een kusje op zijn snavel. Vroeg me af of er ooit nog iemand zal komen die dat ook bij hem mag doen. Het brak mijn hart. En Frekie's hart denk ik ook wel. Na een tijd met een groot schuldgevoel rondgelopen te hebben werd ik boos. Hoe kan het toch zijn dat mensen zomaar papegaaien in huis mógen houden? Een papegaai is een gezelschapsdier. Hij heeft een partner nodig. Maar mensen kunnen niet hun leven in dienst van één vogel stellen. En wat als die mens oftewel partner ineens wegvalt door ziekte/ouderdom/onvoorzien? De papegaai blijft alleen achter in zijn kooi. Papegaaien kunnen erg oud worden. Dus veel kans op alleen achterblijven. Onze Freek is vroeg uit zijn nest gehaald en ik heb hem, voerend met een theelepeltje, groot gebracht. Dan zou hij tammer blijven. Sneller een band met mensen krijgen. Maar dat betekent dus ook dat hij voor de rest van zijn leven andere Grijze Roodstaarten niet meer als soortgenoten herkent. Niet wil paren en zich voortplanten met een andere vogel, maar met de mens. Waarom nemen mensen één papegaai. Juist omdat hij dan meer aan de mens gaat hechten. De kans op dat leuke 'napraten' is dan groter. Maar dat is geboren uit die behoefte aan gezelschap. Eenzaamheid. Zijn er mensen die een papegaai écht kunnen geven wat hij nodig heeft? We zijn maanden nadat we Frekie weg hebben gebracht eens gaan kijken in de papegaaienopvang in Veldhoven. Daar zitten honderden, misschien wel duizenden papegaaien. Daar afgegeven door hun 'baasjes' die niet meer voor hen konden zorgen, in de hoop dat ze het in deze opvang beter zullen krijgen. Veelal met gedragsproblemen, gezondheidsproblemen. Half of helemaal kaal van het plukken. In mooie grote kooien, vaak met een groep bij elkaar. Is het toeval dat we er ook steeds weer op een regenachtige dag naartoe gaan? Het is triest. In en in triest.